توضیح ساده صرع :
صرع یک اختلال عصبی است که باعث بروز حملات تشنجی می‌شود. اگر بخواهیم آن را تشبیه کنیم، صرع مانند وقوع ناهنجاری‌های ناگهانی و غیرقابل پیش‌بینی در سیستم الکتریکی مغز است که باعث ایجاد تشنج‌های کنترل‌نشده می‌شود، درست مانند زمانی که یک سیستم الکتریکی ناگهان دچار نوسانات برق می‌شود و چراغ‌ها شروع به چشمک زدن می‌کنند.
تعریف تخصصی:
صرع یک اختلال نورولوژیک مزمن است که با بروز مکرر تشنج‌های ناگهانی و غیرقابل‌پیش‌بینی مشخص می‌شود. تشنج‌ها به دلیل فعالیت‌های الکتریکی غیرطبیعی در مغز رخ می‌دهند که ممکن است بخشی از مغز یا کل آن را درگیر کنند. بسته به ناحیه درگیر، تشنج‌ها می‌توانند به صورت تغییرات در احساس، حرکت، آگاهی، و رفتار بروز کنند.
صرع انواع مختلفی دارد که بر اساس نوع و محل شروع تشنج‌ها دسته‌بندی می‌شوند. دو دسته اصلی شامل تشنج‌های جزئی (کانونی) و تشنج‌های عمومی هستند:
1. تشنج‌های جزئی (کانونی): این تشنج‌ها از یک ناحیه مشخص در مغز شروع می‌شوند و ممکن است به صورت ساده (بدون از دست دادن هوشیاری) یا پیچیده (با از دست دادن هوشیاری) بروز کنند.
2. تشنج‌های عمومی: این نوع تشنج‌ها از ابتدا به طور همزمان در دو طرف مغز رخ می‌دهند و معمولاً با از دست دادن هوشیاری همراه هستند. تشنج‌های عمومی شامل انواع مختلفی مانند تشنج‌های تونیک-کلونیک (گراندمال)، تشنج‌های ابسنس (پتی‌مال)، و تشنج‌های میوکلونیک هستند.
عوامل مختلفی می‌توانند باعث ایجاد صرع شوند، از جمله آسیب‌های مغزی، عفونت‌ها، تومورهای مغزی، سکته، و عوامل ژنتیکی. در بسیاری از موارد، علت دقیق صرع ناشناخته باقی می‌ماند (صرع ایدیوپاتیک).
صرع می‌تواند با داروهای ضدتشنج کنترل شود، اما برخی از بیماران ممکن است به درمان دارویی مقاوم باشند و نیاز به روش‌های درمانی دیگر مانند جراحی، تحریک عصب واگ، یا رژیم غذایی خاص داشته باشند.
تاریخچۀ مختصر علمی:
صرع یکی از قدیمی‌ترین اختلالات نورولوژیک شناخته‌شده است که شرح آن به هزاران سال قبل بازمی‌گردد. در گذشته، تشنج‌های صرعی به دلیل طبیعت ناگهانی و غیرقابل‌پیش‌بینی‌شان با باورهای ماوراءالطبیعه مرتبط بودند. با این حال، در قرن 19 میلادی، جان هیوگلینگز جکسون، عصب‌شناس بریتانیایی، اولین توضیح علمی مدرن از صرع را ارائه داد و آن را به عنوان اختلالی مرتبط با فعالیت الکتریکی غیرطبیعی در مغز توصیف کرد. امروزه، تحقیقات در زمینه صرع ادامه دارد و به توسعه درمان‌های جدید برای کنترل و کاهش علائم این بیماری منجر شده است.
مثال:
1. تشنج‌های تونیک-کلونیک: این نوع تشنج‌ها که به نام گراندمال نیز شناخته می‌شوند، شامل از دست دادن هوشیاری، سفت شدن عضلات (فاز تونیک) و انقباضات سریع و متوالی عضلات (فاز کلونیک) هستند. پس از تشنج، فرد ممکن است دچار خواب‌آلودگی و گیجی شود.
2. تشنج‌های ابسنس: این نوع تشنج‌ها، که به نام پتی‌مال نیز شناخته می‌شوند، به صورت دوره‌های کوتاه قطع هوشیاری ظاهر می‌شوند که ممکن است تنها چند ثانیه طول بکشد. در این دوره‌ها، فرد ممکن است به نقطه‌ای خیره شود و ارتباط با محیط را از دست بدهد، سپس به سرعت به حالت عادی بازگردد.
